– राधा अरविंद कामत वाघ
आमचें गोंय, आमचें गोंय
दर्यादेगेर, माडा तेंगशेर
पाचव्याचार झाडांपेडांनी
सोबित पावलटीची सुलूस दिवपी
नव्या व्हंकले वरी रसरसलेंलें गोंय
खंय गेलें तें आमचें गोय?
मारलीं झाडांपेडां
विकलीं भाटांबेसां
उभारलीं काँक्रिट शारां
आज दिशिल्लें रोखडेंच नाच्च जाता
सगळेंच कशें फस्त, गिळंकृत जाता
कसलीं पाड्या घट्टणाचीं कर्तुबां काय?
खंय गेली ती गोंयची सोबितकाय?
कोणे बुड्डिली ती सोबितकाय
कोणे पुरयली ती गोड उदकाची बांय
रस्ता रस्त्यार लायले नळ वाट
उदकूच ना, उरले नळ सुके काय?
असलींच पाडीं कर्तुबां काय?
खंय गेली ती निजाची सोबितकाय?
गेले ते म्हान मनीस
उरली तांची याद, शिकवण
गेले ते, दीस गेले, ते मनीस गेले
जांचें जाता स्मरण, तांकां नासता मरण.
खंय गेली ती सोबित काय?
जाय, आमचें गोंय आमकां जाय
आमचें मूळ गोंय आमकां जाय
