– प्रकाश द. नायक
पयरूच ५ तारखेर नागेशबाबांच्या ९०व्या वाडदिसा निमतान तांचेविशीं ‘गोंयकार’ ह्या दिसाळ्यांत तांकां ८६व्या वाडदिसाची परबीं दिवपी २०१९ त छापून आयिल्लो म्हजो लेख हांवें फेसबुकाचेर पोस्ट केल्लो. आनी आयज फकत चार दिसां भितर ते आमकां सोडून गेले म्हणपाचें कळ्ळ्या उपरांत तोच लेख हांगां परतून पोस्ट करता.
नागेशबाबां वांगडा म्हजो १९७८ पासून सहवास. आमकां रात-दीस फकत कोंकणीचो ध्यास आनी स्वास घेवपाक शिकयलो तो नागेशबाबान. आयज आमी पोरके जाल्यात. नागेशबाबांक आदरान नमळायेची आर्गां. तांच्या आत्म्याक शांती मेळूं.
नागेश बाब करमली! आमचो नागेशबाब आयज ८६ वर्सांचो जालो. हांव म्हणन, आमचो वड आयज ८६ वर्सांचो जालो. हांव सुरवेकूच ह्या वाडदिसा निमतान नागेशबाबांक परबीं भेटयतां.
नागेश बाब आनी म्हजी वळख १९७९ वर्सा पयले खेपे आकाशवाणीचेर जाली. योगायोग म्हणल्यार ज्युस्त त्याच दिसा कवी आनी सुटकेझुंजारी शंकर भांडारी हांचीय भेट जाली.
त्या दिसा म्हज्या कवितांचें आकाशवाणीचेर पयलेच खेपे रिकॉर्डींग आसलें. रिकॉर्डिंग सकाळी ११ वरांचेर आशिल्ल्यान हांव सुमार साडे धा वरांचेर थंय पावलों. शंकरबाब भांडारी हांणी म्हज्यो कविता वाचल्यो आनी म्हाका सांगलें, “कविता खूब बऱ्यो आसात. पूण तुजें रिकॉर्डिंग सांजचें ३ वरांचेर जातलें. तूं जेवन बी यो.”
हांव तर पयलेच खेपे पणजेंत पाविल्लो. पणजेंतलें कांयच खबर नासलें. आतां कितें करचें अशें चित्तनाच एका सुमार ४५शेक वर्सांच्या तरनाट्यान म्हाका हटकिलो. “कितें आसलें?” ताचो प्रस्न.
‘कवितांचें रिकॉर्डिंग. पूण आतां जावंचेना खंय. सांजचो तिनांक आपयला म्हाका.’
“पळोवंया कविता.”- तो तरनाटो.
हांवें म्हज्या कवितांचें गुठल ताचे सुवादीन केलें. तांणें त्यो कविता वेळ काडून चाळ्ळ्यो.
“तुज्यो कविता खूब बऱ्यो आसात.” ताच्या उतरांनी म्हाका मांस चडलें.
“खंयचो रे तूं?”
‘वळवयचों’
“वळवय खंयचो? पुंडलीक नायकाक वळखता?”
‘हय.’
“तांणें बरयल्लें कितें वाचलां?”
‘हय. रानसुंदरी! हांव दत्ताराम वळवयकाराचो पूत!’
“कोण गायक दत्ताराम रे?”
‘हय.’
“तशें जाल्यार तूं आमचोच मरे! नागेश करमलीन विचारलां म्हणून सांग ताका.”
नागेशबाब आनी हांव हांचेमदीं थंयसावन सुरू जाल्लो हो प्रवास ईतलो दाट जालो की नागेशबाबानूच म्हाका २०१४त फर्मायलें, ‘तुज्या नव्या कविता संग्रहाक प्रस्तावना हांव बरयतलो.’ आनी २०१५ वर्सा प्रकाशीत जाल्ल्या ‘कुतल्ल’ ह्या म्हज्या तिसऱ्या कवितासंग्रहाक तांणी एक सुंदर आनी म्हज्या कवितांचेर अभ्यासपूर्ण अशी प्रस्तावना बरोवन दिली. नागेशबाबा सारकिल्ल्या देशभक्त, सुटके झुंजारी, कवी, हजरजबाबी, तल्लख निवेदक, जाज्वल्य भाशाभिमानी, अभ्यासू, तरनाट्याक लेगीत हे पिरायेर लजेक घालपी (२ आनी ३फेब्रुवारी २०१९ ह्या दोन दिसांक काणकोणां २४वें अखिल भारतीय कोंकणी साहित्य संमेलन जालें थंयूय हो ‘तरनाटो’ उक्तावणाक हाजीर रावलो) अश्या मनशान म्हज्या कविता संग्रहाक हक्कान मागून घेवन प्रस्तावना बरोवप हें हांव म्हजें भाग्य समजतां.
नागेश बाब म्हाका केन्ना केन्नाय आत्र्या पयऱ्यान फोन करता. चड करून म्हजे कवितेची वासपूस करता.
एक दीस वैनी हयात आसतना हांव आनी रेखा (म्हजी बायल) नागेशबाबागेर गेल्ली. नागेशबाबाल्या रायबंदरच्या घरांतले एके कुडींत बसूंक लेगीत मेळना ईतली पुस्तकांची ‘लायब्ररी’. नागेशबाबान उर्दू गजलांचें एकेक पुस्तक काडून म्हाका त्यो वाचून अर्थ सांगूंक लागलो. उपरांत आपल्या कोंकणी गजलांची चोपडी तांणें उगडली आनी नागेश बाब एका वेगळ्याच मुडांत आयलो, भारांत आयलो.
अचकीत वैनी उलयली आनी हो भार मंद जालो. “जाणां प्रकाश, तुज्या नागेश बाबाक मरे कितेंच सारकें दवरूंक कळना. ही पुस्तकां पळय मरे कशीं जळीमळीं पडल्यांत तीं.”
नागेश बाब अचकीत उलोवन गेलो. “आनीक कितले दीस?”
ह्या उतरांनी हांव हाललो. आयजूय – वैनी गेल्या उपरांतूय – तींच उतरां कानांर येवन आदळटात, काळजाक तोंपतात.
नागेश बाब, आनीक खूब्ब दीस. निदान तुमकां शंबरी जायसर तरी. तीं पुस्तकां तशींच जळीमळीं उडयत रावात. तांच्या त्या पानापानांतल्यान स्फुर्त घेवन आमचेमदीं प्रतीनागेशबाब तयार जावंचे अशी इत्सा तुमच्या ८६व्या वाडदिसा निमतान पर्गटायतां.
वडाचे खांदये खांदयेर सवणीं सुकणीं गायतना आयकुपाक वडाक औक्षवंत जावंचो लागता.
